"In mijn contract staat niets over foto's maken." Grappig, de specialist van een bedrijf wilde nog liever geïnterviewd dan gefotografeerd worden. Tijdens het interview vertelde hij steeds enthousiaster over zijn vak en wat hij iedere dag meemaakt. "De vragen die klanten aan mij stellen ga ik vanaf nu noteren. Dan heb ik een mooi lijstje onderwerpen wanneer je mij de volgende keer interviewt." Eerst interviewen en daarna de foto maken? Het was de juiste keuze.
Vroeger, toen er groepjes werden gemaakt bij de gymles, wilde je graag als één van de eersten gekozen worden. Je kreeg waardering dat je iets goed kon, in dit geval sporten. Maar in de spotlight staan door op de foto te gaan... daar was minder animo voor. Het zal wel te maken hebben met onze Calvinistische aard: steek je hoofd maar niet boven het maaiveld uit. Terwijl er zoveel medewerkers zijn die 'iets' heel goed kunnen en er ook veel verstand van hebben.
Het is een veel voorkomende gedachte in de oude economie: Deel niet te veel, anders ondermijn je je eigen positie. Maar in deze tijd waarin alle informatie via zoekmachines en social media te vinden is, viert transparantie hoogtij. Maar deel je als bedrijf weinig kennis? Dan denken klanten nog wel een keer na voordat ze contact met je opnemen. Eigenlijk zeggen ze: welke geheimen heb je voor mij en hoe gaat dat straks wanneer we een relatie hebben?
Eigenlijk zeggen je klanten: welke geheimen heb je voor mij en hoe gaat dat straks wanneer we een relatie hebben?
Wanneer je kennis deelt dan maak je gebruik van een psychologisch effect. Het principe van wederkerigheid. Ik geef jou consequent waardevolle informatie, zodat ik steeds een klein beetje schuldgevoel bij je opbouw. Daarnaast bouw je aan je autoriteit door inzichten weg te geven en te laten zien dat je verstand van zaken hebt. En wanneer een klant tegen een probleem of een kans aanloopt, dan weet hij jou te vinden. De schuld wordt ingelost.
Je medewerker als ambassadeur: daar liggen voor jouw bedrijf enorme kansen. Want wat vind jij meer betrouwbaar: een feitelijk bericht of artikel van de afdeling communicatie of het verhaal dat verteld wordt door je eigen medewerker? Steeds meer bedrijven ervaren dat het koppelen van inhoudelijke kennis aan hun medewerkers een gouden combinatie is. Daar liggen kansen, want er zijn nog veel te weinig bedrijven die actief hun kennis delen, terwijl je klant er tegenwoordig wel naar op zoek is.
Hoe laat je iemand zijn kennis delen? Niet iedere medewerker staat vooraan om zijn kennis te delen, ook al kan hij iets heel goed. Maar... hij wilde stiekem wel graag als eerste worden gekozen tijdens de gymles. Vaak merk ik dat wanneer de eerste medewerker een blogartikel heeft gepubliceerd, de rest volgt. Dit moet natuurlijk wel gestimuleerd worden door het bedrijf: door medewerkers een podium te geven waarop zij kunnen schitteren.
Voor zakelijke content zijn geschreven teksten nog steeds de belangrijkste en meest gewaardeerde vorm. Maar niet iedereen kan goed schrijven. En met goed schrijven bedoel ik dat je klant snapt waar je het over hebt (zonder jargon) en zo schrijven zodat je artikel ook nog eens goed gevonden wordt. Bijvoorbeeld in de zoekmachines. Het interview biedt dan uitkomst. En het aardige is dat je in een interview ook nog emotie kan toevoegen, bijvoorbeeld de houding, intonatie en het enthousiasme van een specialist.
Stel je medewerker maar eens de vraag wat zijn mooiste project was. Veel plezier met luisteren.
En de foto na afloop? Die vindt hij helemaal niet erg.
